ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ : ΤΕΛΙΚΑ ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ...?

Μεγαλώνεις χρόνο με το χρόνο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και μεγαλώνοντας, μέσα από τις καλές αλλά κυρίως μέσα από τις κακές στιγμές της ζωής σου, νομίζεις πως παίρνεις μαθήματα και μετά το παίζεις έξυπνος στους άλλους. Διαφωνώ. Αυτά που μαθαίνεις είναι εντελώς προσωπικά και δεν έρχονται να εφαρμόσουν γάντι στις ζωές των άλλων. Αν υπάρχει κάτι κοινό στις ζωές μας, αυτό μάλλον είναι η δυσκολία. Η δυσκολία στην έκφραση, η δυσκολία στο συναίσθημα, η δυσκολία στις σχέσεις, η δυσκολία στο να τα βγάλεις πέρα κάθε μέρα, η δυσκολία στο να σηκώσεις κεφάλι, η δυσκολία να πεις ένα περήφανο "Άντε και γ@μησου ξένε, γύρνα πίσω στη θέση σου κι άφησέ με στην ησυχία μου". 

Υπάρχει κάτι που δεν μου αρέσει όσο περνάει ο χρόνος στα προσωπικά blogs. Περιαυτολογούμε πολύ. Έχουμε γίνει ειδήμονες του εαυτού που δημιουργήσαμε για να προβάλουμε. Χωρίς ψεγάδια. Ένα όμορφο ψέμα, μια τέλεια εικόνα, ταιριαστή σε μια πραγματικότητα που υπάρχει μόνο στο 13ο σύμπαν του κλειστού μας μυαλού. Ναι, του κλειστού μας μυαλού. Γιατί αν το μυαλό μας ήταν ανοιχτό θα είμασταν έξω και θα γνωρίζαμε πραγματικό κόσμο και πραγματικά τον κόσμο. Δεν θα περνούσαμε ώρες πίσω από έναν υπολογιστή για να μιλάμε δίχως φόβο και πάθος με τον κάθε αξιαγάπητο μεν, άγνωστο δε, άνθρωπο που θα δούμε μετά στο δρόμο και θα κάνουμε ότι δεν τον ξέρουμε.  

Έχοντας λοιπόν μια περιαυτολογική (ολίγον τι) επιθυμία, τώρα που τελειώνει η χρονιά και κάνοντας μια αναδρομή στο 2017, αυτό που καταλαβαίνω και θέλω να κάνω μεγάλη δήλωση είναι πως η χρονιά που πέρασε δεν μου έμαθε κάτι καινούργιο. Όσα ήξερα το 2016 συνέχισα να τα ξέρω και το 2017. Ναι, πιθανά να μην ήξερα την κύριο Τ και την κυρία Μ αλλά μάλλον δεν εντοπίζω εκεί την βάση της δήλωσης μου. Έμαθα τις βασικές αρχές της ανθρώπινης ύπαρξης πριν από καιρό : αγαπώ - συνεχίζω να αγαπώ (οκ, δεν άλλαξε κάτι το 2017), θυμώνω - ηρεμώ,  γελάω - κλαίω, φωνάζω - σωπαίνω, χαίρομαι - λυπάμαι, σοβαρεύω - αστειεύομαι, πηγαίνω μπροστά - κάνω βήματα πίσω, όλα αυτά τα ήξερα και το 2016. Τι έγινε λοιπόν το 2017? Δεν μπορεί να μην έγινε κάτι....

Ε όχι λοιπόν, δεν έγινε κάτι. Και δεν έμαθα κάτι και δεν έγινε και κάτι. Δεν ανήκω στην ομάδα των ανθρώπων που έχουν συναρπαστικές ζωές, δεν ανήκω στην ομάδα των ανθρώπων που πλέουν σε πελάγη τελειότητας και ανωτερότητας. Δεν ανήκω στην ομάδα των ανθρώπων που οι άλλοι θέλουν να τους μοιάσουν. Η καθημερινότητα μου είναι ίδια με την δική σας, η ζωή μου είναι ίδια με την δική σας (σχεδόν ίδια μάλλον), δεν αποτελώ εξαίρεση, είμαι κι εγώ ο κανόνας. Ένας μικρομεσαίος κανόνας που πληρώνει φόρο, ΕΝΦΙΑ, πηγαίνει κάθε Παρασκευή στο σούπερ μάρκετ, περιμένει στην ουρά της τράπεζας, κατεβαίνει στο κέντρο της Αθήνας με το ΜΕΤΡΟ και το λεωφορείο, συχνάζει σε κάτι περίεργα μπαρ της συμφοράς, δεν καταλαβαίνει το γκουρμέ τόσο καλά όσο θα ήθελε (μπορεί και καθόλου) γιατί προτιμάει το καλαμάκι και την πατάτα να την τρώει με το χέρι. Κι έτσι θα συνεχίσω και το 2018. Με τον κανόνα. Όχι με τις εξαιρέσεις. Οι εξαιρέσεις με κουράζουν και από ένα σημείο και μετά κουράζουν γενικότερα. Οι κανόνες, δεν ξέρω. Θα δείξει. 

P.S. Το να είσαι συνηθισμένος, άκρως καθημερινός και πιθανά μερικές φορές βαρετός δεν σημαίνει πως δεν είσαι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ! (Αυτό βάλτε το καλά στο μυαλό σας).

P.S. αριθμός 2 : Οι φωτογραφίες είναι του Τaso Papadakis, τον ευχαριστώ πολύ. Περισσότερα για τον φωτογράφο μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ .