ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ : ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΩ

 

Όταν πηγαίναμε 2α Γυμνασίου και ξεκινούσαν τα πρώτα καρδιοχτύπια στα θρανία, μαζί με τις φίλες μου δεν φεύγαμε μόλις χτυπούσε το κουδούνι του σχολάσματος. Όχι. Μετά από εμάς είχε μάθημα το Λύκειο. Καθόμασταν στα σκαλιά περιμέναμε τα παιδιά του Λυκείου. Πιο συγκεκριμένα, τα αγόρια του Λυκείου. 

Τότε ήμουν 14 χρονών και τα αγόρια του Λυκείου, που ήταν 18 μου φαινόταν μεγάλα. Και σε ύψος και σε ηλικία. Σκεφτόμουν στον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι πως πρέπει να κάνω κάτι για να μεγαλώσω κι εγώ γρήγορα. Ήθελα να μπορώ να βγαίνω έξω, να έχω αγόρι, να ντύνομαι όπως θέλω εγώ, να μην δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Αυτά έλεγα στη μάνα μου και μας άκουγε όλη η πόλη. Καυγάδες, ο ένας μετά τον άλλον.Κάποτε έγινα 18 και λογικά θα έπρεπε να έχω όλα όσα ζητούσα. Δεν τα είχα όμως. Δεν είχα λεφτά για ρούχα, δεν μπορούσα να βγαίνω έξω όποτε ήθελα, αγόρι είχα αλλά το έβλεπα στη χάση και στη φέξη. Άντε πάλι, σκεφτόμουν, πρέπει να μεγαλώσω κι άλλο για να αποκτήσω αυτά που θέλω. Κατάλαβα πως το να μεγαλώνεις είναι αρκετά δύσκολο αλλά, δεν μπορεί,κάποτε θα μεγαλώσεις αρκετά και τα πράγματα θα αρχίσουν να πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο. Αυτό έγινε γύρω στην ηλικία των 30, όταν είχα ήδη μια μικρή εμπειρία στην παραγωγική διαδικασία (ευγενικά η δουλειά) και είχα χρήματα.Αυτά που κάνουν τον κόσμο να γυρίζει. Εκτός λοιπόν από το αγόρι μου, που με φρόντιζε και με πρόσεχε, είχα το χρήμα, το χρήμα που έβγαζα εγώ και με αυτό με φρόντιζα και με πρόσεχα. Στην ηλικία των 30-κάτι, εκεί ήταν που κατάλαβα πως έχω μεγαλώσει, το πετύχαμε αυτό, αλλά τώρα τι γίνεται? Τι γίνεται όταν μεγαλώσεις όσο θέλεις αλλά δεν θέλεις να μεγαλώσεις κι άλλο ?

Αυτό που σκεφτόμουν φυσικά δεν γινόταν, δεν γίνεται και δεν πρόκειται να γίνει να σταματήσει ο χρόνος. Ο χρόνος περνά και περνά από πάνω σου, μέσα σου, δεν γίνεται διαφορετικά,έτσι είναι η ζωή. Στην ηλικία των 40+ κοιτάζεις στον καθρέφτη. Βλέπεις ρυτίδες. Βλέπεις πτωτικές τάσεις, εμφανή σημάδια χαλάρωσης. Βλέπεις προσπάθειες ειλικρινούς χαμόγελου που δυστυχώς είναι αναμεμειγμένο με τις πίκρες και τις ακυρώσεις που έχεις φάει. Αυτό σημαίνει μεγαλώνω. Είσαι σε ένα διαρκές σκαμπανέβασμα. Σκέφτομαι τα αγόρια του Λυκείου των 14 χρόνων μου και βρίζω τον εαυτό μου γιατί βιαζόταν να μεγαλώσει. Κάθομαι όμως με τον Παναγιώτη το βράδυ στον καναπέ και νιώθω ήσυχη γιατί ξέρω πως τον χρόνο με τίποτε δεν μπορώ να τον "παίξω", έχω όμως δίπλα μου κάποιον που είναι πιο ανήσυχος και πολύ πιο διαφορετικός από εμένα και όταν οι κόσμοι μας συγκρούονται, τότε είναι που πηγαίνουμε παρακάτω. Εκεί είμαι χαρούμενη που περνάει ο καιρός έτσι, που είναι επιλογή μου να περνάει έτσι.

Αν με ρωτήσετε τώρα για το αν μου αρέσει ή αν δεν μου αρέσει που μεγαλώνω θα σας πω πως δεν ξέρω. Μου λείπει η ευκολία των αποφάσεων της νιότης μου, ο ριψοκίνδυνος εαυτός μου, μου λείπουν οι παρέες μου, τα ξενύχτια μας, οι καυγάδες με την μάνα μου, οι βλακείες που έκανα με τον αδερφό μου. Σήμερα, ορισμένες φορές με ακούω να μιλάω ή να διαβάζω πράγματα που έγραψα και σκέφτομαι "Αποκλείεται να το είπα εγώ αυτό, είναι πολύ καλό για εμένα", εκπλήσσομαι με τον εαυτό μου και την εξέλιξή του χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχω κάνει σημαντικά πράγματα. Ξέρω ότι αντιστέκομαι στην πλήξη και την δύναμη της συνήθειας που είναι φυσικό ακόλουθο μιας κούρασης που φέρνει ένα μεγάλωμα που δεν ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα. Για όλα όσα κέρδισα και κερδίζω, για όλα όσα έχασα και χάνω, για την ζωή που πέρασε και για την ζωή που θα έρθει, εγώ θα είμαι εδώ. Μικρή και μεγάλη ταυτόχρονα. Εγώ vs ζωή σημειώσατε Χ. Ευχαριστώ. 

p.s. Aν και θα μπορούσε να είναι ένα post μόδας δεν ήθελα να το κάνω τέτοιο. Οι φωτογραφίες είναι του Τaso Papadakis.Περισσότερα για τον Taso μπορείτε να διαβάσετε εδώ (Taso Papadakis)

p.s. 2 : γυαλιά φοράμε για να μη φαίνονται οι ρυτίδες. Τα φοράει και η Anna Wintour. Γιατί όχι κι εγώ, δεν κατάλαβα!!!