Εξομολογήσεις μιας γυναίκας : Πράγματα που έμαθα από το fashion blogging (και εντάξει, δεν μου άρεσαν όλα)...

Η αλήθεια είναι πως το blog μου δεν το ξεκίνησα έχοντας φιλοδοξίες και όνειρα. Το ξεκίνησα γιατί ήθελα να μαζέψω σε ένα μέρος πράγματα που άρεσαν σε εμένα. Στην πορεία, ήρθε και μια μικρή φιλοδοξία, κάνοντάς με να λέω ναι σε πράγματα που έπρεπε να πω όχι. Αλλά δεν πειράζει. Αυτά λέγονται "μαθήματα που σου δίνει η ζωή". Κάνοντας λοιπόν έναν μικρό απολογισμό τώρα που δεν πολυασχολούμαι και πιθανά για κάποιους αυτό να θεωρείται μια αποτυχία, θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποια πράγματα που μου έμαθε το fashion blogging, όσο φασιομπλόγκιγκ είναι αυτό που έκανα αυτά τα 6 περίπου χρόνια...

Ο κόσμος της μόδας είναι κακός, αναιδής και φαντασμένος : θα σας απογοητεύσω. Ο κόσμος της μόδας είναι αυτός που είναι και αυτό που είναι ισούται με μια εμπορική επιχείρηση, με μεγάλο ανταγωνισμό. Σίγουρα υπάρχουν δύσκολοι και ιδιαίτεροι άνθρωποι, αλλά σε ποια δουλειά δεν υπάρχουν αυτοί οι χαρακτήρες? Το θέμα είναι εσύ πως θα αντιμετωπίσεις την κατάσταση που θα προκύψει. Η ευγένεια είναι σημαντικό στοιχείο σε κάθε μορφή επικοινωνίας. Αν είσαι ευγενής και ο άλλος συνεχίσει να είναι αγενής, ε τότε καλά θα κάνεις να την κάνεις και να φύγεις προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εκτός κι αν θέλεις να μείνεις σε αυτή τη σχέση γιατί εξυπηρετεί κάποιον στόχο σου. Όλες οι αποφάσεις είναι δικές σου. Αυτό σας το ομολογεί ένα όχι και τόσο ευγενές άτομο...

Οι fashion bloggers τα κάνουν όλα : Πως μπορώ εγώ που έχω συγκεκριμένη κατεύθυνση (κι αυτό είναι μόδα) να αναφέρομαι και να προωθώ μέσα από το blog μου super markets και καταστήματα με είδη  κιγκαλερίας? Στην αρχή, βέβαια, τα έκανα κι εγώ αυτά, μην ανησυχείτε, είναι τα όχι που δεν είπα. Δεν θα φανώ επιεικής με τον εαυτό μου, προφασιζόμενη την απειρία και ότι άλλο σχετικό. Από τη στιγμή που ξεκίνησα το blogging σαν χόμπι και όχι με βιοποριστικό σκοπό, έπρεπε να αξιολογώ καλύτερα το ζητούμενο. Μετά όμως τα έκοψα τα πολλά "Ναι,Ναι,Ναι" και γενικά άρχισα να είμαι πολύ πιο επιλεκτική στο τι θα δείξω. Θέλω να διευκρινίσω πως σε καμία περίπτωση αυτή η παράγραφος δεν είναι κριτική για τους ανθρώπους που έχουν επιλέξει να κάνουν κάτι ανάλογο. Το σημερινό post αφορά μόνο εμένα. 

Η χαρά σε κάθε φωτογραφία : ο εφιάλτης μου. Τα χαμόγελα άνευ λόγου και αιτίας στις φωτογραφίες και σε φωτογραφίσεις. Και το mood "φοράω το τάδε, είμαι υπέροχη, δεν με ζηλεύετε?". Έχω την εντύπωση πως έτσι αδικείς το προϊόν και αυτό με πάει στο επόμενο πράγμα που θέλω να σας πω. 

Δεν έγινα fashion blogger για να ξορκίσω το παρελθόν μου : το ότι βγήκα 5-10 καλές φωτογραφίες δεν σημαίνει ότι έγινα μοντέλο ή κάτι ανάλογο και θέλω να δείξω στον κόσμο πως η γκόμενα που κάποτε κορόιδευε, τώρα τον φτύνει στα μούτρα. Σημαίνει πως έχω καλό φωτογράφο, σημαίνει πως φοράω ωραία ρούχα σημαίνει πως το location που φωτογραφίζομαι ταιριάζει με αυτό που θέλω να δείξω. Εγώ βρίσκομαι στο post για να εξυπηρετήσω το προϊόν. Όχι το προϊόν εμένα. 

Fashion blogging δεν είναι μόνο το personal style blogging : και αυτό είναι το ωραίο της υπόθεσης. Γιατί, σήμερα, η μόδα έχει ένα πολύ ευρύ πεδίο έμπνευσης με τους περισσότερους σύγχρονους σχεδιαστές να αναμειγνύουν πολλά και διαφορετικά στοιχεία στη δουλειά τους : από  την ζωγραφική, τη γραφιστική, τον χορό, τη θεατρική έκφραση. Αυτά τα πράγματα, το παρασκήνιο δηλαδή, είναι το πιο ιντριγκαδόρικο στοιχείο της για εμένα. Μπαίνεις σε mood μελέτης, μιας μελέτης που σου ανοίγει τα μάτια κι εσύ βρίσκεσαι (σχεδόν κάθε μέρα) να διαβάζεις περιοδικά και ιστοσελίδες, να ψάχνεις, να διαλέγεις, να βάζεις το μυαλό σου να δουλέψει...Να βάζεις το μυαλό σου να δουλεύει.  Είχα πολύ καιρό να την γράψω αυτή την φράση γιατί πως σε περιόδους ψηλοκατάθλιψής μου πιστεύω πως είμαι μια λοβοτομημένη νοικοκυρά, το λιγότερο, και τίποτε δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό (βασικά εγώ μπορώ, αλλά αυτό δεν είναι ένα post αυτοβοήθειας). Και φυσικά, έχει σημασία αυτό που θα επιλέξεις να αναφερθείς αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει το τι θα απορρίψεις. Και εδώ θα κάνω και μια εξομολόγηση : ήταν κάποιες φορές που με βαριόμουνα να με βλέπω σε personal style posts. Όχι όλες, προς Θεού. Σε κάποιες. 

Όχι άλλες προσθέσεις, μόνο αφαιρέσεις : Ξεκινώντας το blogging που λέτε, θέλεις να δείξεις πολλά πράγματα και φοράς και αυτό και φοράς κι εκείνο και δεν θέλεις να χάσεις το trend της στιγμής και το φορτώνεσαι και αυτό. Στη συνέχεια θα καταλάβεις ότι καλά κάνεις και θέλεις να δείξεις ωραία πράγματα αλλά το σωστό είναι λίγα κάθε φορά. Λίγα. Κι ενώ στην αρχή προσέθετες και η λέξη "Δόμηση" ήταν το Ευαγγέλιό σου, τώρα κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και αφαιρείς γιατί η λέξη "Αποδόμηση" είναι αυτή που σου αρέσει. Κι έτσι όπως αποδομείς το outfit, το κείμενο και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, νιώθεις να πετάς κάτι περιττά που κουβαλούσες μια ζωή ως στοιχεία που κάποιοι σου τα πάσαραν για απαραίτητα. 

Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω ανθρώπους τους οποίους γνώρισα  μέσα από αυτή την ασχολία μου, ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα, ανθρώπους από τους οποίους έμαθα, ανθρώπους που εκτιμώ : Σοράγια, Χαρά, Παντελή, Μαρία, Αθηνά, Αλέξη, Επιφάνιε, Θεοδώρα, Μίνα, Γιώργο, Ανδριάνα, Αναμπέλλα, Αλεξάνδρα, Λεωνίδα, Γλαύκη, Κίκα, Δημήτρη, Κατερίνα, Μαριλίζα, Λία, Jessica, Νick, Σταύρο, Βάλια, Αρίτσα, Ελένη, Ειρήνη, Alice...Ομορφύνατε στιγμές μου και μου δώσατε χαρά. Ανεκτίμητα πράγματα. Αλλά περισσότερο ευχαριστώ τον Παναγιώτη. Ξέρει αυτός. 
p.s. Οι φωτογραφίες του post είναι από τις Pre-Fall συλλογές για το 2017 των οίκων Tibi και Νina Ricci.