Eξομολογήσεις μιας γυναίκας : Τα αγόρια (παίζουν στους δρόμους)

Ε τώρα τι να γράψεις γι αυτό το θέμα, εδώ και σχεδόν 10 χρόνια έχουμε διαβάσει τα πάντα, και αυτά που ισχύουν και αυτά που πιθανά δεν ισχύουν. Η αλήθεια είναι πως το streetstyle όταν πρωτοεμφανίστηκε ήταν μια ανατροπή, μια ζάλη, ένας πανικός, μια φούντωση, μια φλόγα, δεν ξέρω ακριβώς πως να το πω, ο καθένας έχει τα δικά του μέτρα και σταθμά και το είδε το αντικείμενο διαφορετικά. Ρούχα πανέμορφα και δυσπρόσιτα δεν τα βλέπαμε μόνο στις πασαρέλες, στις δεξιώσεις του πρίγκηπα Αμπουντάμπι με τις 48 συζύγους, στα Όσκαρ και στις Χρυσές Σφαίρες. Aντιθέτως, βλέπαμε να τα φορούν και normal personalities. Η γειτόνισσά μου ας πούμε, η Χρυσούλα. Μπορούσε να διαθέσει 5 φράγκα (πριν από 9-10 χρόνια - να τα λέμε κι αυτά), να κλείσει εισιτηριάκι για το Μιλάνο και τις Εβδομάδες Μόδας γιανα μοστράρει τις τσάντες Chanel και τα Dries Van Noten που κονόμησε από μια γριά θεία της που ζούσε στην Ελβετία. Και να οι φωτογραφίες και να τα front row Χρυσούλα μου. 

Βλέποντας την Χρυσούλα να ποζάρει στους δρόμους σαν την κολλητή της Anna Wintour και του Sartorialist ζηλέψαμε και θέλαμε κι εμείς να γίνουμε Χρυσούλες στη θέση της Χρυσούλας. Φυσικά αυτό ήταν δύσκολο γιατί το άθλημα (οι εβδομάδες μόδας δηλαδή) απευθύνονται στους επαγγελματίες, στους πετυχημένους στην μπλογκόσφαιρα και στους πλούσιους. Εμείς, εγώ δηλαδή, δεν είμαι τίποτε από αυτά τα τρία, αντιθέτως τα πήρα στο χέρι και άντε γεια (αν με καταλαβαίνετε....).

Θα μου πείτε "Τι μας πρήζεις με την Χρυσούλα και τα φορέματα, αγόρια λέει ο τίτλος". Εντάξει, συγχωρέστε με, παρασύρθηκα. Είναι η εποχή που πραγματοποιούνται εβδομάδες ανδρικής μόδας και θέλω να σας δείξω κάποιους καλοντυμένους. Από το Μιλάνο, την Φλωρεντία και το Λονδίνο. Μην περιμένετε μεγαλύτερη ανάλυση. Είναι Δευτέρα. Γεια σας.