Εξομολογήσεις μιας γυναίκας : Το στυλ είναι δύσκολη υπόθεση (γι'αυτό αξίζει)...

Με αυτό το post πιθανά να στεναχωρήσω αρκετούς, με πρώτο και καλύτερο τον εαυτό μου. Αλλά αν δεν καθήσω να κάνω κάποιες σοβαρές σκέψεις, ένα σοβαρό προσωπικό ξεκαθάρισμα, είναι σίγουρο πως δεν πρόκειται να πάω παρακάτω... 
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε βρήκα λίγο χρόνο και είπα να τον αφιερώσω στην τακτοποίηση της ντουλάπας μου. Να δω τι έχω, να δω τι θέλω να κρατήσω από αυτά που έχω και να απομακρύνω ότι δεν θέλω, ότι δεν μου χωράει πια, ξέρετε τώρα εσείς, όλες έχουμε ρούχα που τα κρατάμε σε κρεμάστρες αιώνες, με μια προοπτική άγνωστη. Βγάζοντας λοιπόν την μια κρεμάστρα μετά την άλλη, αυτό που παρατήρησα ήταν πως τα ρούχα μου είναι ετερόκλητα. Κάτι που για εμένα είναι μια μικρή ήττα. Μα θα μου πείτε "Αυτό στην μόδα είναι το μεγαλύτερο trend, εσύ είσαι η πρώτη που μας τα έπρηξες με τον γνωστό συνδυασμό sneakers με καλά φορέματα". Δεν εννοώ αυτό. 

Παρ' όλο που η κύρια παγκόσμια τάση είναι πια το mix and match, θα έχετε παρατηρήσει πως σε αυτά τα συνδυασμένα/φορεμένα ρούχα υπάρχει μια περίεργη συνοχή. Το σύνολο δηλαδή εξυπηρετεί και τον πάροχο και τον αποδέκτη. Και αυτόν που το φοράει και αυτόν που το βλέπει. Αναρωτήθηκα γιατί δεν συμβαίνει αυτό με τα δικά μου ρούχα και πως γίνεται να σηκώνομαι κάθε μέρα από το κρεββάτι, να κοιτάζω με απορία την ντουλάπα μου και να καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν έχω να φορέσω ΤΙΠΟΤΕ! Με τόσα ρούχα μέσα στην ντουλάπα και δεν έχω να φορέσω τίποτε....Είμαι σίγουρη πως αυτή την φράση την έχετε σκεφτεί, την έχετε πει κι εσείς. Τι μας οδηγεί λοιπόν σε αυτή την απελπισία? Και κυρίως, μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε?

Αυτά τα 2 ερωτήματα που έθεσα θα με βοηθήσουν στο να καταλήξω εκεί που θέλω. Σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία, όλοι αγοράζουμε άναρχα για να εξυπηρετήσουμε ανάγκες μας, διαφορετικές κάθε φορά. Την μια θα αγοράσουμε ένα μπλουζάκι από το Η&Μ γιατί εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή μας έκανε κλικ, την άλλη θα ψωνίσουμε ένα παντελόνι από το Pull and Bear γιατί απλά μπήκαμε μέσα ενώ πριν είχαμε μαλώσει με το αφεντικό που είναι μαλάκας και θέλουμε ρε παιδί μου να ανέβουμε ψυχολογικά. Όμως, δεν έχουμε καθίσει ποτέ κάτω να δούμε την εικόνα μας στον καθρέφτη και συνειδητά να καταλήξουμε πως είναι αυτό που θέλουμε να δείχνουμε. Το στυλ μας. Καθαρά, ξεκάθαρα. Όχι όπως μας το πασάρουν οι διαφημίσεις, τα περιοδικά, οι ιστοσελίδες, τα apps και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Που μας το πασάρουν εύκολα, βασιζόμενα στις ανασφάλειές μας αλλά κυρίως στο ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε, δεν ξέρουμε πως θέλουμε να είναι η εικόνα μας, αυτή που βγάζουμε προς τα έξω. Και αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με τα ρούχα - μια πικρή αλλά αληθινή διαπίστωση.

Γιατί αν βάλουμε τον εαυτό μας απέναντι σε έναν καθρέφτη, σε μια ντουλάπα, σε μια πραγματική κατάσταση in real time, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τις ανασφάλειες μας, τα λάθη μας, τα ναι μας και τα όχι μας. Και στην ουσία αυτά είναι που καλούμαστε να διορθώσουμε. Και όταν ξεκινήσουμε να διορθωνόμαστε εσωτερικά, τότε σιγά - σιγά διορθωνόμαστε και εξωτερικά. Και το στυλ εκεί βασίζεται. Στην εκ βαθέων αναζήτηση των μικρών λαθών που κάνουν την διαφορά και σε κατατάσσουν από μια ακόμη ντυμένη γυναίκα σε μια καλοντυμένη γυναίκα. Το στυλ, γενικά, είναι μια δύσκολη υπόθεση. Θέλει ψάξιμο, χρόνο. Δεν το κάνουμε για τους άλλους, γι αυτό και συνοδεύεται από την λέξη "προσωπικό". Και σίγουρα δεν αγοράζεται. Όσα χρήματα κι αν διαθέσουμε. Θέλει αλήθειες. Μόνο αλήθειες. Αλλά γι αυτό αξίζει...
p.s. Δεν ξέρω αν το κείμενο διαβάζεται σαν μπακαλίστικη ψυχολογία του κώλου, αλλά ένα πρωινό αυτά μου βγήκαν. Σας φιλώ.