Εξομολογήσεις μιας γυναίκας : Τα ρούχα

Πριν από κάποιες ημέρες ταξίδεψα στα πατρογονικά μου για να κάνω Χριστούγεννα με την οικογένεια. Αφού έφτασα σώα και αβλαβής, έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις από την γενική κομαντατούρ της ζωής μου, τη μάνα μου : "φάε κάτι, γιατί δεν τρως, τι ρούχα είναι αυτά που φοράς, τι θα πει ο κόσμος". Αποφάσισα να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να τρώω από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αυτό, οk, δεν ήταν και τόσο άσχημο τελικά, η μαμά μου και η θεία μου είναι φοβερές μαγείρισσες, τα τίμησα όλα, χωρίς φόβο και πάθος. Ένα πρωινό βρέθηκα έξω από ένα μαγαζί γνωστής αλυσίδας και η φωνή της μάνας μου ξαφνικά ακούστηκε και στα δυό μου αυτιά : "Τι ρούχα είναι αυτά που φοράς". Δεν χρειάστηκε ούτε δεύτερη σκέψη, ούτε δεύτερη δικαιολογία για να μπουκάρω στην κυριολεξία στο μαγαζί, με διάθεση ανανέωσης προς τέρψιν της μητρός αλλά κυρίως δικής μου. 

Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που πηγαίνω σε μαγαζιά αυτής της κατηγορίας, χάνω τα λογικά μου. Υπάρχουν τόσο ωραία πράγματα τριγύρω μου, που καμιά φορά, χωρίς να ακουστώ παράλογη, σκέφτομαι πως η εταιρία διαβάζει τη σκέψη μου και ξέρει τις επιθυμίες μου. Τα ρούχα όλα παραταγμένα στη σειρά, περιμένουν με ανυπομονησία να τα τραβήξω από την κρεμάστρα, να πάω στο δοκιμαστήριο, να τα φορέσω, να με δω στον καθρέφτη, να με θαυμάσω, ναι να με θαυμάσω και να νιώθω ωραία με τα καινούργια μου ρούχα, που ακόμη δεν τα αγόρασα μεν, αλλά θα γίνουν δικά μου δε. 

Δεν χρειάστηκε να γίνει έρευνα αγοράς μέσα στο μαγαζί, όπως θα καταλάβατε. Διάλεξα μια μαύρη μπλούζα δαντέλα - διαφάνεια και μια φούστα ανάλογου ύφους (Gucci style), 2 jeans, ένα δερμάτινο φόρεμα, μια μακριά animal print ζακέτα, ένα μακρύ μαύρο φόρεμα σε ίσια γραμμή και ένα ζευγάρι μπότες. Μπήκα σε ένα από τα  δοκιμαστήρια του μαγαζιού, με την χαρά μου να είναι μεγαλύτερη και από το μπόι του αδερφού μου και ο αδερφός μου είναι ψηλός, πολύ ψηλός για την ακρίβεια. Φόρεσα πρώτα την ζακέτα. Ωραία ήταν. Κοιταζόμουν στον καθρέφτη, κάνοντας στροφές αριστερά και δεξιά, για να δω πως φαίνεται το ρούχο από όλες τις γωνίες. Αποφάσισα να μην το αγοράσω. Στη συνέχεια έβαλα τις δαντέλες - διαφάνειες. Όμορφα ρουχάκια, σχετικά οικονομικά. Μπορούσα να τα συνδυάσω με αρκετά κομμάτια της ντουλάπας μου. Αποφάσισα όμως να μην τα αγοράσω. Όπως αποφάσισα να μην αγοράσω όλα τα ρούχα που είχα επιλέξει. Και, πιστέψτε με, αυτό για εμένα είναι μια άκρως ανατρεπτική απόφαση. 

Μα θα μου πείτε "Καλά, εσύ η blogger, που ανεβάζεις κάθε τρεις και λίγο ρούχα στην σελίδα σου, που μας λες το ένα, που μας λες το άλλο, πως και δεν αγόρασες κάτι, έστω ένα κομμάτι, να το φωτογραφίσεις και να μας το δείξεις ? " Και θα έχετε δίκιο. Η αλήθεια είναι πως δεν αγόρασα κάτι, γιατί για πρώτη φορά στη ζωή μου ένοιωσα λίγο προβατάκι. Ένα άμυαλο, μικρό προβατάκι που του πασάρουν ότι του αρέσει και πρέπει να τα αγοράσει. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Για την ακρίβεια, δεν είναι καθόλου έτσι. Δεν βρίσκομαι στην αγορά ως ένας υπερκαταναλωτής, αλλά ως ένας σκεπτόμενος καταναλωτής. Δεν διαβάζω περιοδικά, ιστοσελίδες, blogs για να βρω τι ρούχα έχουν μείνει που δεν τα έχω αγοράσει ακόμη, αλλά για να δω πως μπορώ να φορέσω καλύτερα τα ρούχα που έχω ήδη στην ντουλάπα μου. Η μεγάλη μου επιτυχία δεν είναι να αγοράσω το μισό μαγαζί και να το δείχνω στις φίλες που θα με κοιτάνε με ζήλια, αλλά να αγοράσω αυτά που χρειάζομαι. Αυτά που χρειάζομαι. Μεγάλη κουβέντα. Όλος αυτός ο εμπορικός μηχανισμός προβολής σε κάνει να χρειάζεσαι όλο και περισσότερα πράγματα, ενώ οι ανάγκες σου είναι στην ουσία πολύ μικρές. Σε κάνει να ξοδεύεις, να ξοδεύεις, να ξοδεύεις.

Πόσα παλτό θα χρειαστείς σε έναν χειμώνα? Πόσα jeans παντελόνια πρέπει να έχεις στη ντουλάπα σου? Πόσα ζευγάρια παπούτσια θεωρούνται "ασφαλή" για να τα περπατάς χωρίς φόβο? Πόσες φούστες, μπλούζες, πουκάμισα, τσάντες, πορτοφόλια, πόσα κολιέ και σκουλαρίκια αλλά κυρίως πόσα χρήματα χρειάζονται για να γίνεις το ένα και μοναδικό μοντέλο αψεγάδιαστου στυλ, με εμφανείς επιρροές όλων των τάσεων της μόδας του σήμερα? Άπειρα. Για να είσαι trendy χρειάζονται άπειρα χρήματα. Αλλά εγώ θα πάψω να είμαι trendy. Aποφάσισα, από εδώ και στο εξής, να είμαι untrendy και uncool. Aλλά να ψωνίζω σύμφωνα με τις πραγματικές μου ανάγκες. Που δεν ξέρω ακόμη ποιες είναι. Θα ανοίξω τη ντουλάπα μου, θα βάλω τον κώλο μου και το μυαλό μου κάτω και θα τις αξιολογήσω. 

Βγαίνοντας λοιπόν από μαγαζί, χωρίς ούτε μια σακούλα στο χέρι, πήρα τηλέφωνο την καλύτερή μου φίλη, την Αρετή. Όχι για να της πω το μεγάλο μου κατόρθωμα, αλλά για να πάμε για καφέ. Περάσαμε μια χαρά, χωρίς trendy fashion, αλλά με small talk (ε ναι, το κάνω αυτό καμιά φορά για αποφόρτιση). Οι φίλοι και οι καλοί γνωστοί με κάνουν και νιώθω καλύτερα και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα απ' ότι μια φούστα και μια μπλούζα. Αυτά είχα να σας πω για σήμερα. 

p.s. Τα ρούχα των φωτογραφιών είναι από την τελευταία συλλογή του Niv Keren.